Tag: ισπανία

Εσωτερική υπόθεση; Όχι και τόσο

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Δεν ξέρουμε πόσους φίλους (και τι είδους) είχε, στην ευρώπη και όχι μόνο, ο καταλανικός εθνικισμός πριν την 1η Οκτώβρη. Θεωρούμε όμως βέβαιο ότι εκείνη την ημέρα απέκτησε πολύ περισσότερους. Κάποιοι είναι του σκοινιού και του παλουκιού, άλλοι όχι. Όμως το γεγονός είναι ότι μεταξύ του «ένα δημοψήφισμα είναι παράνομο και άρα άκυρο οποιοδήποτε αποτέλεσμά του» και του «κάνω μαύρους στο ξύλο όσους πάνε να ψηφίσουν, κατεβάζω τζαμαρίες, κλέβω ψηφοδέλτια και κάλπες, συλλαμβάνω εφόρους, κλπ» η απόσταση είναι μεγάλη. Λογικά, ηθικά, αισθητικά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικά, ό,τι κι αν εννοεί κανείς μ’ αυτήν την λέξη. Αν η Μαδρίτη είχε κρατήσει δεμένα τα σκυλιά της, τότε στις 2 Οκτώβρη όλοι θα μάθαιναν ότι η πλειοψηφία των καταλανών δεν θέλει δικό της κράτος. Και θα το ξεχνούσαν γρήγορα (θυμάται κανείς το δημοψήφισμα στη σκωτία;). Τα αμόλυσε, και τώρα όλοι ξέρουν και θα θυμούνται για καιρό ότι δεν έχουν καθόλου άδικο να θέλουν δικό τους κράτος είτε είναι λιγότεροι είτε είναι περισσότεροι.

Αυτή η διεθνής συμπάθεια (και εδώ δεν αναφερόμαστε σε δηλώσεις πολιτικών βιτρινών) είναι ένα πολιτικό κεφάλαιο που θα επιστρέψει στην καταλωνία για να ενισχύσει τον δεξιο-αριστερό εθνικισμό. Τα μαδριλένικα σκυλιά έχουν φέρει σε δύσκολη θέση όλους εκείνους κι εκείνες στην Καταλωνία που συχαίνονται μεν το ισπανικό κράτος / παρακράτος, δεν γουστάρουν όμως και τον καταλανικό «πατριωτισμό», μιας και καταλαβαίνουν τα ουσιαστικότερα κίνητρά του. (Ανάμεσα σ’ αυτούς που «σπρώχτηκαν στη μέση» είναι και η πλειοψηφία των αναρχικών της Καταλωνίας… )

Έτσι ώστε αν κάποιοι έχουν φανταστεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρούνται ακέραιες οι τωρινές κρατικές οντότητες, μπορεί να βρεθούν απέναντι στο αντίθετο, που θα έχει ενισχυθεί απ’ την (δικαιολογημένη) κατακραυγή κατά της (ισπανικής) βίας: μια αναβίωση των αποσχιστικών τάσεων και μικροτάσεων, σε διάφορα σημεία του ευρωπαϊκού χάρτη…

(Υ.Γ. Βγήκε, καθυστερημένο, και το βασιλικό παράσιτο του ισπανικού θρόνου, να συμπαρασταθεί στον Rajoy… Α χα! Η δημοκρατία στα καλύτερά της!!!)

Η “μάχη της Βαρκελώνης”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ακόμα κι αν το ισπανικό καθεστώς δεν είχε αμολύσει τα σκυλιά του στην Καταλωνία· ακόμα κι αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν 65% υπέρ του “ναι”· ακόμα κι αν το ισπανικό σύνταγμα επέτρεπε την διεξαγωγή του: ακόμα κι αν όλα αυτά τα “αν” ίσχυαν, η δημιουργία αυτοτελούς καταλανικού κράτους δεν θα ήταν το γεγονός της χτεσινής ημέρας! Υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης: το αγγλικό κράτος χρειάζεται δύο (και πιθανόν περισσότερα) χρόνια διαπραγματεύσεων για να χωρίσει απ’ την ε.ε., που δεν είναι κράτος αλλά ένωση κρατών. Πόσα χρόνια διαπραγματεύσεων μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης (και πόση “καλή πίστη”) θα χρειάζονταν για να χωρίσουν τα τσανάκια τους ρυθμίζοντας με κάθε λεπτομέρεια τις μεταξύ τους σχέσεις; Και είναι βέβαιο ότι το τελικό αποτέλεσμα τέτοιων διαπραγματεύσεων θα άρεσε στους υποστηρικτές της καταλανικής ανεξαρτητοποίησης;

Τα θυμίζουμε αυτά επειδή η δήλωση του καταλανού προέδρου Puigdemont περί “σχεδόν ανεξαρτησίας” μετά το βιασμένο προχθεσινό δημοψήφισμα είναι, απλά, μια πολιτικάντικη βλακεία. Ίδια και χειρότερη είναι η δήλωση του ισπανού πρωθυπουργού Rajoy ότι “δεν έγινε κανένα δημοψήφισμα”. Εκτός αν είναι κι αυτός οπαδός των “εναλλακτικών αληθειών” – πράγμα που του ταιριάζει…

Η αστυνομική βία εναντίον ενός δημοψηφίσματος που έγινε τελικά αλλά το αποτέλεσμά του δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά ισχυρό, δημιουργεί (κατά την ταπεινή μας γνώμη) εσωτερικά προβλήματα και στις δύο πολιτικές βιτρίνες. Αν η καταλανική πλευρά είχε σα στόχο να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του για να πιέσει την Μαδρίτη για μια καλύτερη συμφωνία (σχετικής) αυτονομίας, θα πρέπει τώρα να πείσει όλους εκείνους που πήγαν να ψηφίσουν και ειδικά εκείνους που τους άνοιξαν τα κεφάλια ή τραυματίστηκαν από πλαστικές σφαίρες, ότι όλα αυτά αξίζουν σαν “διαπραγματευτικό χαρτί”. Κι αν το κρυφοφρανκικό καθεστώς της Μαδρίτης ήθελε να αποφύγει οποιαδήποτε τέτοια διαπραγμάτευση, θα πρέπει απο τώρα να δει πόσους τόνους Guarda Civil θα χρησιμοποιήσει αν και όταν οι καταλανοί αρχίσουν να χρησιμοποιούν το οπλοστάσιο της πολιτικής ανυπακοής εναντίον του. Η αυριανή γενική απεργία στην Καταλωνία, είναι μια προειδοποίηση.

Εν τω μεταξύ απελευθερώθηκε το “κλασσικό” φασισταριό του partito popolare και πέριξ, που βρήκε (με καθυστέρηση σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά βοθρολύματα) έναν «λόγο ύπαρξης»: «εθνική ενότητα» α λα ισπανικά…

Φυσικά η Μαδρίτη μπορεί να νομίζει ότι “κάθεται αναπαυτικά πάνω στις λόγχες της”. Μόνο που αν οι καταλανοί αυτοσυγκρατηθούν και δεν “κλιμακώσουν”, αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να νοιώθει αυτές τις λόγχες να διαπερνούν τα δικά της αχαμνά.

Καταλωνία 1

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Επιτρέψτε μας: έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον το δημοψήφισμα ήταν ο μοναδικός ή, έστω, ο κυριότερος λόγος της επίδειξης αστυνομικής βίας εκ μέρους της μαδριλένικης κυβέρνησης. Το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν “όχι”. Αλλά ακόμα κι αν ήταν “ναι” δεν θα αναγνωριζόταν από κανέναν. Επιπλέον δεν θα ήταν ένα ισχυρά πλειοψηφικό “ναι”· στην καλύτερη για τους οπαδούς της κρατικής ανεξαρτησίας περίπτωση θα ήταν λίγο παραπάνω απ’ το 50%. Με το υπόλοιπο, κοντά στο 50% να είναι εναντίον. (Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που εμφανίζεται μέσα σ’ αυτήν την άγρια νύχτα, λαμβάνοντας υπόψη και την αισθητά κάτω απ’ το μισό συμμετοχή, επιβεβαιώνει τα πιο πάνω: πήγαν να ψηφίσουν – και καλά έκαναν με τέτοια απαγόρευση… – βασικά οι υποστηρικτές της ανεξαρτητοποίησης…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ισπανικό καθεστώς θα μπορούσε απλά να κρατήσει την υπομονή του και την ψυχραιμία του. Αλλά όχι: στο σύνολο του το βαθύ ισπανικό κράτος, και οπωσδήποτε χωρίς τύψεις η δεξιά του, είναι κληρονόμοι του φρανκισμού. Τον οποίο φρόντισαν απλά να κουκουλώσουν όταν ψόφησε ο φασιστο-στρατηγός. Ποτέ δεν έγινε στην ισπανία αυτό το, έστω προσχηματικό, που έγινε στην ελλάδα και ονομάστηκε “αποχουντοποίηση”. Ποτέ δεν πήγε κάποιος φυλακή για τα συστηματικά, επί 40 χρόνια, θηριώδη εγκλήματα του ισπανικού φασισμού.

Αυτό που ξέρει να κάνει καλά το ισπανικό βαθύ κράτος (και δεν είναι το μόνο…) είναι, λοιπόν, ένα: η τακτική της πόλωσης.

Βασκία

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Αυτή η τακτική δούλεψε αποτελεσματικά (για την Μαδρίτη και τα ισπανικά αφεντικά) στην υπόθεση της ανεξαρτησίας της χώρας των Βάσκων. Εκεί υπήρχε και ένοπλος αγώνας, για πολλά χρόνια. Η ΕΤΑ ηττήθηκε βέβαια σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικά. Όμως η ισπανική αστυνομία έκανε πάμπολλες φορές και επι χρόνια ό,τι “καλύτερο” μπορούσε για να συντηρεί το μίσος των βάσκων εναντίον της, και εναντίον των κυβερνήσεων πίσω της: το ξύλο, η βία, οι απαγορεύσεις εναντίον συχνά ειρηνικών διαδηλώσεων, οι στοχοποιήσεις και κάθε είδους διώξεις, είχαν τέτοια ένταση που συμπέραινε κανείς ότι ο πυρήνας της πολιτικής της Μαδρίτης απέναντι στη βασκική ανεξαρτητοποίηση ήταν αποικιακός.

Τώρα, με αφορμή (και κατά την γνώμη μας όχι αιτία…) ένα δημοψήφισμα καταδικασμένο, δείχνει ξανά το ισπανικό βαθύ κράτος (και ο Ραχόι είναι καλός εκπροσωπός του) να απολαμβάνει την επίδειξη της πυγμής του. Ίσως κάνει και μεσοπρόθεσμους υπολογισμούς: η ριζοσπαστικοποίηση κάποιας μειοψηφίας στην Καταλωνία θα τροφοδοτήσει την “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”, ενισχύοντας τους μηχανισμούς καταστολής.

Καταλωνία 2

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η τακτική της πόλωσης στο ζήτημα της Καταλωνίας εκ μέρους της ισπανικής (βαθιάς) δεξιάς πάει πίσω σχεδόν μια δεκαετία. Το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που χθες θα ψήφιζαν (ή ψηφισαν) “ναι” στο δημοψήφισμα θα ήταν ευχαριστημένο με την εφαρμογή του καθεστώτος αυτονομίας που είχε συμφωνηθεί το 2006 μεταξύ της Βαρκελώνης και των σοσιαλδημοκρατών του Θαπατέρο. Αλλά οι επόμενες δεξιές κυβερνήσεις φρόντισαν να ακυρώσουν βασικά σημεία της συμφωνίας, αξιοποιώντας και το βαθυκρατικό, “μαύρο” δικαστικό σύστημα της ισπανίας. Κι όπου μπορούσαν πήγαν ακόμα πιο πίσω. Υποδαυλίζοντας με “μαλακίες” την καταλανική διάθεση για ανεξαρτητοποίηση.

Υπάρχουν, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, οικονομικοί λόγοι για μια τέτοια τάση; Θα είχαν κάτι πραγματικό να φοβούνται τα αφεντικά του ισπανικού κράτους; Η Καταλωνία είναι η δεύτερη πιο πλούσια περιφέρεια της ισπανίας (η πρώτη είναι η Βασκία). Ένα καλό κομμάτι της καταλανικής δεξιάς εμφορείται απ’ την ιδέα “γιατί να πληρώνουμε εμείς τους φτωχότερους της ισπανίας” – κλασσική προσέγγιση ρατσιστών του “βορρά”. Απ’ την απέναντι μεριά ένα κομμάτι της καταλανικής αριστεράς (και άκρας αριστεράς) συμφωνεί με την ανεξαρτητοποίηση στο όνομα της “κοινωνικής δικαιοσύνης”: ένα αυτοτελές καταλανικό κράτος (υποστηρίζει) θα αξιοποιεί καλύτερα τα έσοδά του, υπέρ αδυνάτων. Αλλά αυτός ο δεξιο-αριστερός εθνικισμός (που μας θυμώνει, αλλά είμαστε έξω απ’ τον χορό…) δεν είναι πραγματικά πλειοψηφικός, και σε καμία περίπτωση ηγεμονικός. Θα ήταν μάλιστα πολύ πιο αδύναμος αν δεν τον έτρεφε, με τον τρόπο της, η Μαδρίτη, με ζητήματα όπως η διδασκαλία των καταλανικών στα σχολεία, και άλλα παρόμοια δευτερεύουσας σημασίας – εκνευριστικά ωστόσο.

Απ’ την καταλανική μεριά, πολλές φράξιες του ντόπιου κεφάλαιου δεν έχουν ανάγκη την μαδριλένικη διοίκηση. Ας ρωτήσει όμως κανείς και τους ιδιοκτήτες της Barca: σε ένα αμιγώς καταλανικό πρωτάθλημα πως θα συντηρούνταν; Και πως θα κρατούσε ζωντανό τον θρύλο της χωρίς το el clasico; Συνεπώς η ομάδα μπορεί να φωτογραφήθηκε πριν τον χθεσινό αγώνα με την Las Palmas με φανέλες / σημαίες της Καταλωνίας, αλλά ούτε ένα απ’ τα αστέρια της δεν θα έμενε αν έπρεπε να βγάλει σαιζόν με αντιπάλους την Girona και άλλες ανάλογες…

Καταλωνία 3

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η Guarda Civil είναι μισητή στην Καταλωνία, και όχι μόνο: είναι το παραστρατιωτικό σώμα (δίκην αστυνομίας) του Φράνκο, που διατηρήθηκε στη συνέχεια. Το γεγονός ότι πήρε εντολές να δράσει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Απέναντι σε ένα προβληματικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα (αυτό της ανεξαρτητοποίησης) το ισπανικό κράτος φρόντισε να παρατάξει κάτι πολύ χειρότερο, βγαλμένο απ’ τα σιχαμένα βάθη του: αστυνομία με διαταγές συμπεριφοράς «κατάστασης πολιορκίας».

Αυτή είναι η «φύση» του! Κι όπως ο σπορπιός στο γνωστό γνωστό ανέκδοτο δεν μπορεί να την αφήσει στην άκρη…

(Υ.Γ. Το πολίτευμα στην ισπανία είναι κοινοβουλευτική μοναρχία. Έχει βασιλιά και παλάτι, πράγμα κακόγουστο έτσι κι αλλιώς. Ο δεξιός Ραχόι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, που στέκεται στη θέση της χάρη στην «διακριτική» στάση των σοσιαλδημοκρατών. Επιπλέον αυτός και το κόμμα του είναι βουτηγμένοι ως τις ρίζες των μαλλιών τους στα σκατά – σε σκάνδαλα εντός ή εκτός εισαγωγικών που είναι τόσο μεγάλα και τόσο πολλά ώστε μόνο μια πορωμένη εκλογική βάση μπορεί να είναι στήριγμα και αποκούμπι τους. Ε, είναι «στη φύση» τέτοιων μαγαζιών να πορώνουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους· και η «επιχείρηση Καταλωνία» είχε / έχει και αυτή την χρησιμότητα… Ίσως κυρίως αυτήν…)

Σκοτεινά κι αόρατα

Παρασκευή 25 Αυγούστου. Όταν στις 3 Φλεβάρη του 2016 βρέθηκε πεταμένο στην άκρη της οτοστράντα Καΐρου Αλεξάνδρειας το πτώμα του 28χρονου ιταλού φοιτητή Giulio Regeni, οι συγγενείς του, οι φίλοι του, και γρήγορα οι πάντες κατάλαβαν ποιοί ήταν οι δολοφόνοι του: το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα της χούντας του Καΐρου.

Ο αδελφός των ελλήνων Σίσι φυσικά το αρνήθηκε θυμωμένος. Η πρώτη προσπάθεια του να «ξεκαρφωθεί» ήταν θεαματική: μπάτσοι της «αντιτρομοκρατικής» του μπούκαραν σε ένα διαμέρισμα σ’ ένα απ’ τα φτωχά προάστεια του Καΐρου, γάζωσαν 4 άτομα (άντρες) που ήταν μέσα, άφησαν λίγα πράγματα του Regeni (ένα παπούτσι, την τσάντα του) και ύστερα φώναξαν τους δημοσιογράφους. Ιδού: αυτοί τον σκότωσαν! Τον απήγαγαν για λύτρα, τον βασάνισαν, και τον σκότωσαν… Να και τα στοιχεία: τα πράγματά του μέσα στο διαμέρισμα.

Κανείς δεν το έφαγε! Λύτρα δεν είχαν ζητηθεί απ’ την οικογένεια του Regeni. Κυρίως, όμως, τα σημάδια στο κορμί του έδειχναν ότι τα βασανιστήρια ήταν επαγγελματικά. Η προσπάθεια απέτυχε· αλλά ήταν μια προσπάθεια! Φυσικά ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει ποιοί ήταν αυτοί οι 4 που εκτελέστηκαν σαν «ένοχοι» για την δολοφονία του Regeni. Οι οικογένειές τους και οι φίλοι τους ξέρουν· αλλά ποιος ασχολείται;

Θυμηθήκαμε αυτήν την αιγυπτιακή εκτέλεση «κακούργων» επειδή η εκτέλεση των «5 τρομοκρατών» στην Camprils μας φαίνεται, ας το πούμε έτσι, «μυστηριώδης». Ένα video που κυκλοφόρησε σαν υποτίθεται «σχετικό» απλά δεν δείχνει τίποτα· και υπάρχουν διάφορα που δεν φαίνονται να «κολάνε». Όπως, για παράδειγμα, ότι οι καταραμένοι πήγαν να σκοτώσουν με αυτοκίνητο, αλλά μπήκαν μέσα σ’ αυτό πέντε… Γιατί;

Δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα· δεν ξέρουμε. Να θυμίσουμε όμως ότι δυο φορές η γαλλική αντιτρομοκρατική έκανε αντίστοιχα «θαύματα». Την πρώτη φορά, μετά την επίθεση στο charlie hebdo, όταν ενοχοποίησε κάποιον που θα τον εκτελούσε σίγουρα, σαν «ύποπτο» – δηλαδή «βέβαιο», αν δεν είχε την πρόνοια να παρουσιαστεί μόνος του σε αστυνομικό τμήμα, δείχνοντας το άλλοθί του. Και μετά, στην υπόθεση του Bataclan, όταν με 140 σφαίρες οι φρουροί του νόμου εκτέλεσαν δύο ή τρία άτομα σε ένα διαμέρισμα, υποστηρίζοντας ότι ήταν πάνοπλα κλπ, μόνο για να αποδειχθεί (μετά από μέρες όμως…) ότι δεν βρέθηκε ούτε πιστόλι μέσα στο διαμέρισμα. Το πιθανότερο είναι ότι οι δολοφονημένοι ήταν απλοί τοξικοί – και άσχετοι με την «τρομοκρατική επίθεση».

Ωστόσο όλα τα σκεπάζει η καλά καθοδηγούμενη λήθη. Τι σημασία έχει ποιοί δολοφονούνται εξωδικαστικά; Σημασία έχει η «αλήθεια» των αρχών…

Ο πιτσιρικάς απ’ την αφρική

Παρασκευή 25 Αυγούστου. Οι καταλανοί σε γενικές γραμμές δεν είναι ρατσιστές, το αντίθετο, και το έχουν δείξει (εξαιρουμένων των σχέσεων εργασίας, των μισθών, κλπ – φυσικά!). Ο πόνος τους για την σφαγή στην Rambla δεν θα ξεχαστεί γρηγορότερα απ’ ότι συμβαίνει γενικά στις θεαματικές κοινωνίες, αλλά δεν πρόκειται να στραφούν κατά των «ξένων» ή των «μουσουλμάνων». Το πολύ πολύ, αν γίνει τελικά το δημοψήφισμα στις 1 Οκτώβρη, κι αν θεωρήσουν ότι οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» ήταν στημένες, να ζυγίσουν αν έχουν την «ανεξάρτητη αντιτρομοκρατία» που χρειάζεται η εποχή, ή όχι… Πάντως η βιαστική «αγκαλιά» που προσέφερε η Μαδρίτη κι όλη η μαφία της, απ’ τον βασιλιά μέχρι τον πρωθυπουργό (που λίγες ημέρες πριν το κακό είχε αναγκαστεί να καταθέσει σαν ύποπτος για κάποια «σκάνδαλα»), θα μπορούσε να προκαλέσει και τα ανάποδα αποτελέσματα…

Αυτά είναι πολιτική… Ένας εικοσάχρονος με γαλλικό διαβατήριο και μαυριτανο-σενεγαλο (απ’ την μάνα του) – μαλινέζικη (απ’ τον πατέρα του) καταγωγή σίγουρα θα απαλύνει την στεναχώρια του φετινού καλοκαιριού· οπωσδήποτε για τους οπαδούς της Barca. Ο Ousmane Dembélé (για ποδόσφαιρο μιλάμε διάολε!) έδειξε στη γερμανία και στη Dortmund ικανότητες που θα βοηθήσουν να ξεχαστεί η απώλεια του Meymar (αυτό ήταν το πρώτο «τρομοκρατικό» κτύπημα!). Είναι ποδοσφαιροδιάολος, μαζεύει τους αμυντικούς πάνω του και τους ζαλίζει, «βλέπει γήπεδο»· αλλά θα πρέπει να μάθει και μερικά πράγματα ακόμα…

Θα χρειαστεί, επίσης, ο αργεντίνος Messi να ξεπεράσει την λάτιν προτίμησή του και τους περιορισμούς της· αν έχει τέτοια. Μπαλαδόρος είναι, λογικά θα πρέπει να στηρίξει και αυτόν τον «μικρό»…

Η υπόθεση στο δρόμο της

Τρίτη 22 Αυγούστου. Αφού «εξουδετερώθηκε» και ο τελευταίος «ύποπτος» (ακριβώς: ύποπτος…) για την σφαγή στη Βαρκελώνη, μπορεί ο κάθε φιλήσυχος πολίτης να ξανα-σιγουρευτεί για την αξιοπιστία του κράτους και των υπηρεσιών του…. Του ισπανικού σε πρώτο χρόνο· και κάθε άλλου παρόμοιου αμέσως μετά.

Για να καταλάβει κανείς το βάθος που πρέπει να έχει αυτή η σιγουριά οφείλουμε να θυμίσουμε κάτι. Στις 18 Μάρτη του 2016 «δέθηκε» στις Βρυξέλλες, στη γειτονιά που έμενε, ο «πιο καταζητούμενος τρομοκράτης» ever στην Eυρώπη, μετά τον “Carlos”…. Το γαλλικό κράτος τον είχε βαφτίσει «εγκέφαλο των επιθέσεων και των σφαγών στο Παρίσι», στις 13 Νοέμβρη του 2015 – και όλες οι αστυνομίες της ευρώπης τον κυνηγούσαν παντού. Ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι τον έβλεπαν επίσης παντού: να περνάει πότε τα χ σύνορα και πότε τα ψ, να οδηγεί πότε στην μία οτοστράντα της «ζώνης Σέγκεν» και πότε στην άλλη… κλπ κλπ….

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο γαλλομαροκίνος Salah Abdeslam δεν είχε μετακινηθεί απ’ την γειτονιά του για πολύ καιρό… Πήγαινε απ’ το σπίτι του σ’ εκείνο της μάνας του, και μετά σε φίλους και συγγενείς, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο… Για καλή του τύχη τον εντόπισε η βελγική αστυνομία. Η οποία τον έδεσε πανεύκολα (ο «νο 1 τρομοκράτης» δεν είχε ούτε ένα πιστόλι μαζί του!), πυροβολώντας τον στο πόδι όταν προσπάθησε να ξεφύγει τρέχοντας (!!!). Σίγουρα το ξέρετε: ο κάθε «νο 1 τρομοκράτης», υπεύθυνος για σφαγές, με το αίμα ως τις ρίχες των μαλλιών του, αυτό κάνει: μόλις δει τους μπάτσους έξω απ’ το σπίτι του, βγαίνει άοπλος απ’ την εξώπορτα όπου είναι παρατεταγμένη η στρατοαστυνομία, και προσπαθεί να της ξεφύγει τρέχοντας στο πεζοδρόμιο! Το σχετικό video ήταν και είναι αδιάψευστος μάρτυρας: ο άνθρωπος ήταν τόσο άσχετος με “ισλαμική τρομοκρατία” ώστε το μόνο ανακλαστικό που διέθετε ήταν αυτό του κλεφτρονιού: τρέχω μπας και γλυτώσω!!! (Για όποιον το έφαγε ότι ο τύπος ήταν ο αλ Καπόνε της «ισλαμικής τρομοκρατίας»: καλά κρασιά!)

Όταν το Παρίσι απαίτησε (απαίτησε: δεν αιτήθηκε απλά…) την άμεση έκδοσή του στη γαλλία, η βελγική αστυνομία απάντησε ειρωνικά: εμείς, τουλάχιστον, τους πιάνουμε ζωντανούς· δεν τους σκοτώνουμε… Υποθέτουμε πως μπορείτε να καταλάβετε το δεικτικό νόημα της ειρωνείας. Θα μπορούσε να είναι: «ε, καλά, αν τον είχατε εντοπίσει εσείς, ούτε το πτώμα του δεν θα μπορούσε να εκδοθεί…»

Αυτός, λοιπόν, ο Salah Abdeslam, ο υποτιθέμενος νο 1 “αρχιτρομοκράτης” και “αρχισφάχτης” του Παρισιού, που η πιθανότερη σχέση του ήταν πως ήταν ένας απ’ τους δύο απλούς, χαζούς “πεζικάριους”, που πέταξαν το εκρηκτικό γιλέκο που φορούσαν έξω απ’ το Stade de France και την έκαναν γρήγορα και σβέλτα (οπότε κρυβόταν και από εκείνους του εμφανίστηκαν σαν “isis”), αυτός λοιπόν ο τρισάθλιος, που τον έδεσαν ζωνανό…. τι κάνει; Έχει ξανακούσει κανείς τίποτα για δαύτον; Όχι. Και ούτε θα ξανακούσει, αν μείνει ζωντανός στις γαλλικές φυλακές… Κρίμα: να έχουν οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στα χέρια τους τον νο 1 δημόσιο κίνδυνο στην ευρώπη και να μην λένε τίποτα; Περίεργο…

Εκτός αν σε καμιά δεκαριά – δεκαπενταριά χρόνια κάποιοι δικηγόροι ασχοληθούν με την υπόθεσή του ζητώντας αναψηλάφιση, με σκοπό να ξεσκεπάσουν εκ των υστέρων τον γαλλικό παρακρατικό σχεδιασμό στο Bataclan και όχι μόνο. Όπως έγινε κάποια στιγμή για την “αλγερινή ισλαμική τρομοκρατία”. Ποιον σχεδιασμό; Ότι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες «βάφτισαν» τον Abdeslam «αρχιτρομοκράτη» (ενώ ήξεραν ότι ήταν ένα εύπιστο παιδαρέλι που στο τέλος τα παράτησε κι όλας…) για να τον φάει η υπηρεσία δημόσιας τάξης, κι έτσι να κλείσει η υπόθεση της σφαγής στο Παρίσι… Θάβοντας οριστικά τα ένοχα μυστικά.

Γι’ αυτό «καθαρίζονται» οι «ύποπτοι» πολλών τέτοιων σφαγών στο ψαχνό… Για να αποφύγουν, οι έρμοι, τα ζόρια μιας «ακροαματικής διαδικασίας»…. Οι «έρμοι»; Οι πραγματικοί σχεδιαστές δηλαδή! Και για μην υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθούν αυτά που είναι (παρα)κρατικά μυστικά…

Ούτε μετά από χρόνια…

Χαλιφάτο

Κυριακή 20 Αυγούστου. Επειδή η (μαζική) βλακεία δεν πρέπει να μένει νηστική· αντίθετα, επειδή πρέπει να μπουκώνεται με γερές δόσεις σκουπιδιών, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν από διάφορους επιτήδειους οι «σωστές εξηγήσεις» για την σφαγή στη Βαρκελώνη.

Ο ισραηλινός «πολιτικός αναλυτής» Avigdor Eskin για παράδειγμα (ρωσο-εβραίος, ακροδεξιός και καθεστωτικός στο Τελ Αβίβ…) υποστηρίζει, και το καθεστωτικό ρωσικό site sputnik ευχαρίστως αναπαράγει, ούτε λίγο ούτε πολύ πως οι μαγκρεμπιανοί άραβες («τζιχαντιστές») θέλουν να ξανακαταλάβουν την ισπανία…. Και ότι είναι εκατομμύρια αυτοί οι τύποι που ετοιμάζονται για την εκστρατεία… Ενώ ένα μέρος τους έχει περάσει ήδη στο ισπανικό έδαφος, «μασκαρεμένοι» σε μετανάστες εργάτες…

Έχει και «στοιχεία» ο αναλυτής. Το εξής ένα: μια ανάρτηση σε λογαριασμό twitter, του περασμένου Ιούλη, που αποδίδεται σε «ομάδα τζιχαντιστών», με περιεχόμενο το εξής άκρως πειστικό: «θα ιδρύσουμε το χαλιφάτο στην Ισπανία και θα ανακτήσουμε τη γη μας…».

Άρα πρέπει να φτιάξουμε κι εμείς μια τέτοια βλακεία, και να τιτιβίσουμε: κουφάλες κρατιστές δυο – τρεις μήνες σας μείνανε! Κάποιος σοβαρός αναλυτής θα το προσέξει για να νοιώσει την απειλή της επικείμενης επανάστασης στην ελλάδα! Έτσι δεν είναι;

Υπάρχει κανένας που να τρώει τέτοια σκουπίδια; Αν υπάρχουν λέει;;;;;