Εναντίον της αστυνομίας όμως; Εκεί “κατηχητικό”, ε;

παγωμένες, στο απόλυτο μηδέν παγωμένες, φωτιές

... το ΚΚΕ αποφάσισε να μην αφήσει το Σύνταγμα έρμαιο των κόκκινων και των μαύρων της Άκρας Αριστεράς και της Άκρας Δεξιάς.... το ΚΚΕ λειτούργησε στην πολιτική όπως οι σταθεροποιητές στην οικονομία. Ενεργοποιήθηκε αναγκαστικά για να μην επέλθει χάος στην πλατεία...
(εφ. Νέα, 24/10/2011, Δημ. Μητρόπουλος)

Υπάρχει μια λογική, τυπικά ορθή και νοηματικά τραγική. Πάει ως εξής: το μάτι είναι όργανο· το μπουζούκι είναι όργανο· ο μπάτσος είναι όργανο· άρα: ο μπάτσος είναι μπουζούκι, το μπουζούκι είναι μάτι, το μάτι είναι μπάτσος, κ.ο.κ.  Υπάρχει μια μη λογική, που είναι κυκλικά επαληθεύσιμη, και είναι πάντα ύποπτη. Πάει ως εξής: το παμε φύλαγε την βουλή στις 20 Οκτώβρη, γιατί η βουλή κινδύνευε· η βουλή κινδύνευε, κι αυτό αποδεικνύεται απ’ το ότι την φύλαγε το παμε.
Και τι μας νοιάζει εμάς;
Για διάφορους λόγους που μπορεί να είναι δευτερεύοντες, και για έναν που δεν είναι. Για την λογική. Γιατί ακόμα χειρότερα απ’ τους καιρούς της ευδαιμονίας, οι καιροί της “κρίσης” και οι κύριοί τους, τ’ αφεντικά δηλαδή, ποντάρουν χοντρά στη διανοητική ένδοια. Στη βλακεία, για να το πούμε απλά. Μοιάζει σα να πρέπει να περπατάει κανείς για πολύ, για μέρες και νύχτες, στην άκρη του γκρεμού. Ένα στραβοπάτημα του μυαλού είναι αρκετό - δεν υπάρχει περιθώριο του είδους “θα το διορθώσω αργότερα”. Δεν υπάρχει “αργότερα” - υπάρχει το γκρεμοτσάκισμα.
Ακούσαμε και διαβάσαμε αρκετά για τα “γεγονότα” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της 20ης Οκτώβρη, στο κέντρο της Αθήνας, στην πλ. Συντάγματος. Όχι τα πάντα - αρκετά. Πουθενά δεν βρήκαμε την αναγνώριση γεγονότων και πράξεων μέσα στο περιβάλλον (το στενό και το ευρύτερο) της εποχής. Για κάμποσους ήταν μια εύκολη αναβίωση απόψεων που (τους φαίνονται να) είναι αιώνιες, και προς χρήση σε κάθε περίσταση. Άλλοι πάλι παίζουν τα παιχνίδια τους. Απ’ το λα.οσ. ως το συγκρότημα Λαμπράκη και από τον πασοκοσυριζα ως τους αναρχικούς όλοι συμφωνούν, για παράδειγμα, ότι το παμε φύλαγε την βουλή. Στη βάση αυτής της ασυνήθιστα κοινής πεποίθησης, απ’ το απόγευμα της 20ης Οκτώβρη, άρχισαν να ξετυλίγονται διάφορα πορίσματα. Που δεν συμφωνούν μεν στο “δια ταύτα”, πλην όμως κάνουν την ίδια δουλειά: παραβλέπουν απόλυτα τι συνέβη και τι δεν συνέβη στις 19 και στις 20 Οκτώβρη· αποσιωπούν τα κραυγαλέα αδιέξοδα μια ορισμένης “αντικυβερνητικής” (και για διάφορους “αντικαπιταλιστικής”) τακτικής· κουκουλώνουν τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής κίνησης σε όλο της το εύρος και τις πιθανές αντιθέσεις ή συνθέσεις της· χάσκουν, τελικά, σ’ ένα Θέαμα τέταρτης διαλογής.
Για να είμαστε προειδοποιητικά σαφείς - και δεικτικοί. Στην “απεργιακή διαδήλωση” της 19ης Οκτώβρη (και αντίστοιχα στην “απεργιακή συγκέντρωση” της 20ης) η εθνική ενότητα έφτασε στην μεγαλύτερη ως τώρα δυνατή πληρότητα. Δεν συμμετείχαν “όμορφα και ωραία” μόνο διαφόρων ειδών εργοδότες (αλλοίμονο, η εργοδοσία “δίνει όγκο”, ειδικά όταν κλείνει τα μαγαζιά της) αλλά (στις 19) υπήρχε ακόμα και ένα μπλοκ απόστρατων... Τσιμουδιά γι’ αυτά, άρα no problem!... Είναι παντελώς αδιάφορο τώρα τι συνθήματα φωνάζει ο καθένας, τι σημαίες κρατάει, τι γράφουν τα πανό του, τι ρούχα φοράει, κι αν στην τσάντα του κουβαλάει πέτρες ή μαλόξ. Η εθνική ενότητα σε συνθήκες κρίσης δεν ζητάει υποχρεωτικά ομογενοποίηση, αν και αυτό έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό, τόσο στα λόγια όσο και στα σύμβολα. Σημασία έχει πως υποκείμενα με αντίπαλα ταξικά συμφέροντα, υποκείμενα δηλαδή που είναι αδύνατο να “νικήσουν μαζί”, εμφανίζονται και δέχονται “να αγωνίζονται μαζί”. [1]
Παρότι δεν το θεωρούμε απ’ τα σοβαρότερα θέματα της εποχής, μας φαίνεται ότι επιτρέπεται να πούμε σα Sarajevo δυο κουβέντες για μια ακόμα θεαματική κατάρρευση της λογικής. Αναφερόμαστε στην “σύγκρουση” μεταξύ παμε και black block. Πριν όμως, ας θυμήσουμε τα βασικά της θέσης απ’ την οποία μιλάμε, αν και τα λόγια μας κάθε απατεώνας και φίλος των παρορμήσεων και των εξαρτημένων ανακλαστικών μπορεί να τα διαστρεβλώνει όπως τον βολεύει.
Πρώτον, λοιπόν, είμαστε οι τελευταίοι που θα μας βάραινε η υποψία του “φιλοκουκουεδισμού”. Δεύτερο, δεν μας ενδιαφέρει - υπάρχουν αμφιβολίες γι’ αυτό; - να “στρατολογούμε”. Υποτιμάει τη νοημοσύνη μας αυτό, υποτιμάει και τη νοημοσύνη των άλλων. Τρίτον, δεν είμαστε ιδεολόγοι, οπαδοί κάποιου είδους ψευδούς συνείδησης. Θέλουμε (είτε το καταφέρνουμε είτε όχι, δεν παραιτούμαστε) οι αναλύσεις και οι απόψεις μας να μην είναι μεροληπτικές από την παθιασμένη στραβομάρα κάποιας ιδεολογικής ορθότητας - αν και, ας το πούμε κι αυτό, συγκεκριμένα πάθη της ζωής μας γοητεύουν και τα υπηρετούμε.

Αυτών δοθέντων, αν είναι να κάνουμε επιπλέον εχθρούς ή να μας θυμηθούν παλιότεροι, ας γίνει έτσι. Να τι λέμε λοιπόν:
α) Τα στερεότυπα είναι βολικά. Απαλλάσσουν απ’ την αμφιβολία, γλυτώνουν τον διακρή κόπο να μαθαίνεις. Στερεότυπο βολικό είναι λοιπόν να θεωρεί κανείς το κ(ορ)κ(ον)ε του 2011 σαν ίδιο με εκείνο του 1981. Στερεότυπο βολικό είναι, επίσης, ο “αντισταλινισμός” - ειδικά ότι δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα.  Όσοι υιοθετούν την ιδέα του “συμπαγούς κκε” και της “κουκουέδικης μονολιθικότητας” μεγάλη χάρη κάνουν στον Περισσό! Αυτό ακριβώς θέλει να γίνεται πιστευτό από τρίτους, για να επιστρέφει σαν αντανάκλαση στα μέλη του. Αλλά οι κοινότητες των μελών του κ(ορ)κ(ον)ε είναι ζωντανές, και μπορεί να είναι περισσότερο ζωντανές από άλλες κομματικές κοινότητες (π.χ.: του συνασπισμού), πίσω και μέσα στα δεσμά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Παράδοξο ή όχι το κόμμα αυτό είναι μια απ’ τις περιπτώσεις όπου οι αναλυτικές προσεγγίσεις του Φουκώ για την σχέση απαγόρευσης και επιθυμίας θα είχαν μεγάλη ισχύ. Παρ’ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι σαν κομματική δομή το κ(ορ)κ(ον)ε είναι η πιο συμπαγής εδώ και χρόνια που διατίθεται στην κεντρική πολιτική αγορά. Αλλά αυτό είναι ένα μέρος μόνο της αλήθειας.
β) Δεν θα υπήρχε λογικότερη υπόθεση απ’ το ότι η δομή και η (κοινωνική) σύνθεση του κ(ορ)κ(ον)ε υφίσταται “ασύμμετρα” τις συνέπειες της εξελισσόμενης κρίσης, και ότι αυτή η ασυμμετρία προκαλεί εσωτερικές εντάσεις. Θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο και για τις δομές των υπόλοιπων, μικρών κκε, αν είχαν το ίδιο μέγεθος εργατικής βάσης. Δεν το έχουν, οπότε ο μικροαστισμός είναι ο μόνος τους εαυτός. Το κ(ορ)κ(ον)ε όμως έχει εργατική βάση (το παμε εν προκειμένω) και τον μικροαστισμό σαν πολιτική πλατφόρμα πρέπει να τον επιβάλει. Την “διαταξική ενότητα”, το “μαζί με τους ‘μικρο’επιχειρηματίες και την ‘μικρομεσαία’ αγροτιά” πρέπει να τα επιβάλει στην εργατική του βάση - αυτό λέμε - η οποία βάση, ακόμα κι αν δεν έχει εναλλακτική πολιτική λύση, ακόμα κι αν δειλιάζει στο να την δημιουργήσει, σίγουρα δεν είναι “χαζή”!
Πάντως, τέτοιου είδους “γραμμές” δεν ήταν πάντα επιτυχημένες στην ιστορία του, απ’ το 1974 και μετά.
γ) Εάν το παμε ήταν πράγματι μια αντι-γσεε, όχι με την έννοια των πύρινων συνθημάτων αλλά σαν διαφορετική οργανωτική δομή και μαζί πυκνωτής της μαχητικότητας “της βάσης”, τότε πολύ καλά θα ήταν - κι ας το κατηγορούσαμε σαν αυτόνομοι όσο έπρεπε να το κάνουμε. Αλλά δεν είναι έτσι. Άλλοτε εμφανίζεται σαν “τριτοβάθμια οργάνωση” (ισότιμη, δηλαδή, της γσεε) και άλλοτε σαν παράταξη. Τελικά είναι συνδικαλιστική / κομματική παράταξη - πράγμα όχι μεμπτό καθ’ εαυτό, πλην όμως αιτία μόνιμης σύγχισης. Δεν έχει καμία στοιχειωδώς δημοκρατική διαδικασία τριτοβάθμιας οργάνωσης, αλλά προπαγανδίσει εαυτόν προς τα έξω σαν τέτοια. Θέλει να έχει την καθοδηγητική μονολιθικότητα της πρώην εσακ, αλλά “σχεδόν”. Κουβαλάει την ίδια συνδικαλιστική γραφειοκρατία με τους υποτιθέμενους αντιπάλους τους, σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα - και την στολίζει με μια κούφια ρητορική. Τελικά, σαν συνδικαλιστική / κομματική παράταξη, χάρη στην μηδαμινότητα των αντιπάλων της, έχει κρατήσει ένα μέγεθος που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Ένα μέγεθος που κάνει τα μικρά κκε να ζηλεύουν. 
δ) Εν όψει του διήμερου κινητοποιήσεων της 19ης και της 20ης Οκτώβρη, σε μια συγκυρία όπου η θηλειά της επίθεσης ενάντια στην εργασία σφίγγει γύρω απ’ τους λαιμούς εκατοντάδων χιλιάδων μισθωτών με κάθε δυνατό τρόπο, το κ(ορ)κ(ον)ε σαν κόμμα υποθέτουμε ότι είχε να αντιμετωπίσει το εξής δίλημα. Θα συνεχίσει την μόνιμη πρακτική διαχωρισμού του απ’ τους πάντες ή θα υποχωρήσει (έστω συμβολικά) απέναντι στο “όλοι μαζί”; Χρειάζεται εδώ μια υπενθύμιση. Οι κορώνες περί “ενότητας της αριστεράς” είναι ψεύτικες σε βαθμό γελοιότητας, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Οι κορώνες περί “ενότητας της αριστεράς” είναι ένα πτώμα στο στόμα όλων. Γιατί υπάρχει ένας πολύ γνωστός και πολύ παλιός τρόπος ενότητας στην πράξη: μπαίνουν όλοι οι ενδιαφερόμοι για την “ενότητα” στον μεγαλύτερο διαθέσιμο πολιτικό οργανισμό (της “αριστεράς”). Η περίπτωση του συ.ριζ.α. είναι η χοντροκομμένη αναπαράσταση του πτώματος της “ενότητας”. Κανείς, λοιπόν, απ’ τα μικρά έως τα πιο μικρά και ασήμαντα κκε, δεν θέλει αυτήν την “ενότητα” με δικά του έξοδα. Την θέλει με έξοδα όλων των άλλων, την θέλει με τον συλλογικό εαυτό του στη θέση της κεντρικής επιτροπής. Απ’ αυτήν την άποψη το κ(ορ)κ(ον)ε δεν είναι περισσότερο “κατά της ενότητας” απ’ ότι όλοι οι άλλοι, οι “φίλοι” της. Απλά μπορεί (ή προσπαθεί) να διαχειριστεί αυτήν την θέση του· τα υπόλοιπα, τα μικρά κκε, την καμουφλάρουν, και την εκδηλώνουν στους διαδρόμους.
Τι θα έκανε λοιπόν στις 19 και στις 20 Οκτώβρη το κ(ορ)κ(ον)ε, και άρα το παμε; Θα “περνούσε χώρια και θα έφευγε” ή θα “στεκόταν χώρια και θα έμενε”; Ξέρουμε, και ήταν γνωστό έγκαιρα, ότι επέλεξε το δεύτερο: για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το κκε / παμε θα “καταδεχόταν” να βρίσκεται στον ίδιο χώρο και για πολλές ώρες δίπλα σ’ εκείνους που σταθερά κατηγορεί για οππορτουνισμό. Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι αυτής της απόφασης, ήταν σαφές ότι επρόκειτο για μια συμβολική μεν στροφή δε στην τακτική του. Με όχι ασήμαντες προεκτάσεις.
Θα έπρεπε να χαρούν μ’ αυτήν την έστω συμβολική στροφή οι υπόλοιποι αριστεροί και ακροαριστεροί εραστές της “ενότητας της αριστέρας”; Εάν ήταν τέτοιοι ναι. Αλλά το είπαμε ήδη. Όλα τα χρόνια έβριζαν το παμε για “διασπαστικό” επειδή έφευγε απ’ το Σύνταγμα πριν φτάσουν αυτοί - ήταν εύκολο να βρίζουν. Αλλά οι περισσότεροι ποτέ δεν θα ήθελαν να συμβεί το ανάποδο, κι αυτό για προφανείς λόγους. Λόγους μεγέθους, και λόγους οργάνωσης.
Τι θα συνέβαινε λοιπόν τώρα που το παμε αποφάσισε ότι τα μέλη του δεν θα πάθουν χλαπάτσα εάν βρίσκονται στο Σύνταγμα μαζί με το “κάθε καρυδιάς καρύδι του οππορτουνισμού και του λικβινταρισμού”; Θα συνέβαινε...
ε)... Βαθιά ενόχληση! Το κ(ορ)κ(ον)ε είχε ανακοινώσει έγκαιρα τον τρόπο με τον οποίο θα δικαιολογούσε στον εαυτό του το “και μαζί και χώρια” στις 20 Οκτώβρη. “Περικύκλωση της βουλής, ώρα έναρξης... ώρα λήξης...  - μην το χάσετε!” Περικύκλωση - μην τρελλαθούμε! Just one word to say that you’ll stay. Ας πούμε: “θα μείνουμε, αλλά κάνοντας επίδειξη δύναμης με μια δική μας δήθεν ατζέντα”. Που άρχισε (η επίδειξη δύναμης) - με αναμφίβολη επιτυχία, κατά κοινή παραδοχή εχθρών και φίλων - απ’ την απεργιακή παρέλαση της 19ης Οκτώβρη.
Για εμάς εδώ στο Sarajevo, με την όποια αναίδεια ή εχθρότητα απέναντι στην ουσία της γραμμής του κ(ορ)κ(ον)ε και κάθε μικρότερου όμοιού του, όλα αυτά δεν θα μπορούσαν παρά να είναι αξιοπρόσεκτα - και θεμιτά. Με την έννοια ότι η αρένα του “να πέσει η κυβέρνηση” είναι τόσο αποπροσανατολιστική ώστε να προσφέρεται για ελιγμούς κάθε είδους. Και για προβοκάτσιες επίσης. Η θέση του κ(ορ)κ(ον)ε είναι πράγματι σ’ αυτήν την αρένα του ψέμματος, και μάλιστα στη θέση του “οδηγού”. Η θέση του παμε ήταν πράγματι στο Σύνταγμα, στις 20 Οκτώβρη, και όχι οπουδήποτε, αλλά στη μόστρα. Την δικαιούταν αυτή τη θέση - γιατί το μέγεθος μετράει εδώ!
Στο Σύνταγμα άλλωστε έχεσαν προ καιρού οι “αγανακτισμένοι” - και το λεπτό πολιτικό άρωμά τους θα πλανάται για καιρό στον αέρα. Συνεπώς, το να παρατάξει το κ(ορ)κ(ον)ε τις “δυνάμεις” του στα μούτρα όσων προσχηματικά τις καλούσαν “μαζί”, δεν θα μπορούσε παρά να είναι για εμάς μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη.
Αλλά... Βαθιά ενόχληση!!.. Για το άλλο παρεάκι, το πασοκοσυριζα κλπ κλπ. Όχι, βέβαια, επειδή υπάρχουν τίποτα ουσιαστικές πρακτικές διαφορές “στόχευσης”. Όχι. Όλοι απ’ το κοινοβούλιο ζουν (ή περιμένουν να ζήσουν, οι απέξω). Αλλά υπάρχει πάντα ο κομματικός εγωκεντρισμός. Για σκεφτείτε το απ’ την μεριά της πασοκοαριστεράς: εκεί που θες να το παίζεις ο κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι της προδοτικής κυβέρνησης, έρχονται και σου μοστράρονται καμιά 20αριά ή 30αριά χιλιάδες του παμε. Αααααα.... δεν θα τα πάμε καλά! Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!!!
στ) Και έτσι έγινε, ως γνωστόν. Δύο η ώρα το μεσημέρι, την ώρα που ξυπνάει η μπαχαλίτιδα, το “κίνημα δεν πληρώνω” κίνησε να πει στο παμε φευγάτε ρε από δω, θέλουμε να δούμε τα λουλουδάδικα. Το παμε (που ήταν προετοιμασμένο και το έδειχνε για ενδεχόμενη “πρακτική αμφισβήτηση της παρουσίας του στα μούτρα των υπόλοιπων”) αρνήθηκε, με την τραχειά κομψότητα ενός πολιτικού οργανισμού που προσπαθεί να χωνέψει την “αποκατάσταση” ταυτόχρονα του Ζαχαριάδη και του Βελουχιώτη· με την λεπτότητα δυσκοίλιου κροκόδειλου δηλαδή. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια μπροστά στο γεγονός ότι το “κίνημα δεν πληρώνω” ήξερε καλά, όχι μόνο πως αντίκειται στα αριστερά ήθη το να παραμερίζει ένα μπλοκ για να περάσει ένα άλλο, αλλά και ότι η μανούρα του απλά θα ήταν το άναμμα του φυτιλιού. Αυτά είναι “κόλπα” πασίγνωστα στην αριστερά και στην άκρα αριστερά εδώ και δεκατίες! 
Κι έτσι, χάρη στην επαναστατική πρωτοβουλία των μεν και την επαναστατική διαθεσιμότητα των δεν, άναψαν τα αίματα. Επειδή, το είπαμε, το παμε ΔΕΝ ήταν ευπρόσδεκτο (τελικά) απ’ τους εραστές της “ενότητας της αριστεράς”, στο Σύνταγμα στις 20 Οκτώβρη. Και πουθενά αλλού “με τους όρους του”.
ζ) Φυσικά χρειαζόταν μια αιτία πιο ιδεολογική απ’ το “μας χαλάτε τα παραμυθάκια”. No problem. Η “αντισταλινική” μούσα βρήκε μία στο πι και φι. Το παμε φυλάει την βουλή είπε. Είναι μπάτσοι δηλαδή... (Άλλωστε... Άλλωστε δεν σκότωσαν τόσο κόσμο στην Κροστάνδη; - Όχι, αυτό δεν το είπε κανείς· αυτά είναι παλιά και ξεχασμένα...) Έκανε στ’ αλήθεια τέτοιο πράγμα το παμε; Προστάτευε την βουλή;
Όχι! - όχι βέβαια! Κινδύνευε από κανέναν το κοινοβούλιο; Στη φαντασία τους πολλοί θα έμπαιναν “καβάλα σε άσπρα άλογα” στο πρώην παλάτι. Αλλά στην πράξη κανένας κίνδυνος. Τα εθιμοτυπικά μπαχαλάκια, που νοστιμίζουν τις σούπες της κυβερνοαριστεράς, αντιμετωπίζονται από κανά δυο διμοιρίες. Η 19η Οκτώβρη, όπου κανένα παμε δεν προστάτευε καμία βουλή, είναι ικανή απόδειξη (υποθέτουμε...) των “κινδύνων”. Και σίγουρα δεν αναμενόταν καμία μαγική μετάλλαξη του πλήθους απ’ τις 19 στις 20, εκτός εάν μηχανισμοί αναλάμβαναν να κάνουν το “ντου” στο κοινοβούλιο. Συνεπώς η βουλή δεν χρειαζόταν καμία προστασία του είδους “ανθρώπινες αλυσίδες”, και το παμε δεν πούλησε κάτι που κανένας δεν ενδιαφερόταν να αγοράσει. (Και για επιπλέον σοβαρότερους λόγους, που δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε εδώ).
Συμβαίνει όμως και το εξής - και συμβαίνει χρόνια. Η “κεφαλή της πορείας” (ή, εσχάτως, τα λουλουδάδικα του Συντάγματος) είναι το ξεφτισμένο κουρελάκι ενός γενικού αριστερού “ήθους” (ethos) που ονομάζεται “είμαστε η πρωτοπορεία”. Για να το πούμε διαφορετικά: πρόκειται για τυπική, κλασσική και χρόνια αριστερή / ακροαριστερή τσογλανιά: ο “πόλεμος για την μόστρα”. Θέλετε να θυμίσουμε παλιότερα περιστατικά ξυλοδαρμών μεταξύ συμμετεχόντων στην ίδια πορεία (πορείες χωρίς κανένα παμε) για την πολυπόθητη “κεφαλή της πορείας”; Θέλετε να ανασύρουμε και φωτογραφίες; Θέλετε μήπως να θυμίσουμε και τις αλληλοκατηγορίες; Να πούμε, για παράδειγμα, για την πορεία του “κοινωνικού φόρουμ”; Είναι τα ίδια ακριβώς ήθη και έθιμα, όπως της 20ης Οκτώβρη - και χωρίς παμε “που κάνει τη δουλειά των μπάτσων”.  Όμως, το είπαμε, το σωστό στον κόσμο αυτών των μοστράτων, είναι αυτό: εάν υπάρχει παμε στην πίστα, τότε δεν θα κάνει αυτό στην άκρη, αλλά τα μικρά και μικρομεσαία κκε! Το δικαιούται διάολε!!

Διάφοροι, φυσικά, δεν πρόκειται να το παραδεχτούν ότι κοιτώντας το μπλοκ του παμε έβλεπαν ό,τι τους βόλευε. “Μα” θα πει κάποιος “οι αλυσίδες τους ήταν στραμένες προς τον υπόλοιπο κόσμο”. Ακριβώς! Οι αλυσίδες του παμε ήταν στραμένες προς τον υπόλοιπο κόσμο γιατί η περιφρούρηση του παμε φύλαγε το μπλοκ (τον εαυτό του δηλαδή),   απ’ αυτόν τον “υπόλοιπο κόσμο”!!! Για τον οποίο (υπόλοιπο κόσμο) έχει μια γκάμα απόψεων, μεταξύ των οποίων είναι και το ότι “κάθε φορά γύρω στις 2 το μεσημέρι η σούπα θέλει ζέσταμα και λίγο αλάτι - δηλαδή κανά μπαχαλάκι - για να νοστιμίσει”. Ακριβώς λοιπόν: το παμε δεν ήθελε να γίνει κανένα μπαχαλάκι στη θέση της δικής του σουπιέρας και γύρω απ’ αυτήν - μέχρι να αποφάει και να φύγει. Και γιατί, δηλαδή, θα έπρεπε να θέλει κάτι άλλο;
η) Αίσχος!!! Αίσχος και ντροπή! Χμμμμ.... Μήπως μερικοί ή και περισσότεροι από μερικούς έχουν καλομάθει απ’ τον καιροσκοπισμό του πασοκσυριζα και των λοιπών “φιλομπάχαλων δυνάμεων” της αριστεράς; Μήπως έχουν πεισθεί ότι παράγοντας τακτικά φωτογραφίες για τα διεθνή πρακτορεία και μήντια διαπράτουν αντικυβερνητικό (για αντικρατικό δεν το συζητάμε) έργο; Μήπως έχουν καλομάθει απ’ τις “πλάτες” του πλήθους; Ή μήπως θα ήθελαν να μην είναι το κ(ορ)κ(ον)ε τέτοιο που είναι, και να κάνει το παμε έναν “διάδρομο τιμής”, με υψωμένες σαν αψίδα τις σημαίες του, χειροκροτώντας τους σε στυλ “καλό βόλι σύντροφοι” καθώς θα πορεύονταν προς τον 4ο τον γύρο, τον τελικό, γωνία των λεωφόρων βασίλισσας τάδε και βασίλισσας δείνα;
Δεν πιστεύουμε το τελευταίο, γιατί αν είναι να κάνει κάποιος μπάχαλα στις 2 το μεσημέρι πρέπει να έχει ξυπνήσει πριν - όχι να ξυπνήσει μετά. (Επίσης, όποιος θα ήθελε να είναι στη μόστρα που καπάρωσε το κ(ορ)κ(ον)ε, έπρεπε να ξυπνήσει πριν τις 10 το πρωί...) Τα προηγούμενα όμως ισχύουν - αλλοίμονο. Όπως ισχύει και το ότι ώρες ώρες βρίσκονται αρκετοί να κάνουν την δουλειά άλλων - εν προκειμένω να δείξουν έργω στους παμε ότι είναι ανεπιθύμητοι. Γιατί είναι “μπάτσοι”, και πνίγουν τον αυθορμητισμό των μαζών.... (Που μια χαρά πνίγονται και μόνες τους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...)
θ) Κι έτσι, “επαναστατικώ δικαίω”, βρυκολάκιασε η 5η Μάη. Για κάποιους οι τότε αυτοκριτικές αποδείχθηκαν προσχηματικές. Το είδος του “φωτιά στους μπάτσους” που εκτοξεύτηκε εναντίον ενός μπλοκ αόπλων ήταν ξανά δολοφονικό, ακριβώς της ίδιας ποιότητας και σκοπιμότητας με το “φωτιά στους απεργοσπάστες” που εκτοξεύτηκε πριν ενάμισυ χρόνο. Είναι ζήτημα τύχης και μόνο ότι δεν έχασε κάποιος απ’ το παμε κανά μάτι, κανά κεφάλι (απ’ τα μάρμαρα) ή δεν κάηκε, να σακατευτεί για όλη του ζωή, ή να κλείσει κανά σπίτι μέσα στο πένθος.
Φυσικά, για την επανάσταση (αυτό είναι γνωστό) τέτοια πράγματα είναι λεπτομέρειες - όταν κλαίνε οι άλλοι. Εάν απ’ τον εμπρησμό μιας τράπεζας - με - κόσμο δεν πεθάνει κανείς (από τύχη) τότε καλώς καμωμένη... Αν πεθάνει, τότε άλλοι αυτομαστιγώνονται, και άλλοι επιμένουν “καλά να πάθουν”. Εάν απ’ τις εμπρηστικές βόμβες ή τις “σέρβικες” σε πλήθος δεν πεθάνει ή δεν χαροπαλέψει κανένας, τότε καλώς καμωμένα όλα. Αν γίνει η στραβή, τότε ξανά αυτομαστίγωμα, και ξανά “καλά να πάθουν”. “Απεργοσπάστες” οι μεν, “μπάτσοι” οι δε - όλα είναι ο.κ.
Φυτρώνει ένα ζητηματάκι εδώ. Δεν υπάρχει κανένας κακούργος που να βιαιοπραγεί σε βάρος αγγέλων. Όλοι εναντίον ενόχων στρέφονται, πολύ ενόχων, και πάντα επειδή τους “πνίγει το δίκιο τους”. Για την ακρίβεια πρώτα φτιάχνεται ο φταίχτης σαν ιδανικός για εκμηδένιση, και μετά εκμηδενίζεται. Δεν ξέρουμε πόσοι ξέρετε τι ονόματα έχει αυτή η διαδικασία - όσοι δεν ξέρετε φροντίστε να μάθετε. Επιπλέον, ο κυνισμός και ο μηδενισμός δεν είναι “πολιτικές ιδεολογίες”. Είναι κοινωνικές συμπεριφορές, και μάλιστα γενικευμένες στις μέρες μας. Δεν με νοιάζει κανένας, μόνο ο εαυτός μου, άντε και κανάς φίλος - οι άλλοι ας πεθάνουν· αυτό είναι το πιο εμπρηστικό απ’ τα εμπρηστικά υγρά που μπορούν να μπουν σ’ ένα μπουκάλι. Και όχι μόνο υγρό, αλλά και στερεό και αέριο.
Οι πιο μετριοπαθείς ξεφορτώνονται το θέμα με ένα “ναι μεν, αλλά...”. Το παμε έκανε κι αυτό, έκανε κι εκείνο.... Σωστά. Προφανώς οι του παμε δεν είναι ευγενικοί, και δεν ήταν καθόλου διακριτικοί στην “εξουδετέρωση κινδύνων”, πραγματικών ή εικαζόμενων· το ακριβώς αντίθετο. Χοντροκομένοι σαν σταλινικοί, έφτασαν να κάνουν αυτό που λέγεται αντιποίηση αρχής - ψάχνοντας τσάντες.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στις μέρες μας· και αξίζει να μην τον ξεχνάμε αυτό. Ξέρουμε μια δημοφιλή περιοχή της πόλης, με υψηλό αντιαυταρχικό φρόνημα, όπου πολλοί συχνάζουν και διασκεδάζουν, και όπου ακόμα και δολοφονίες γίνονται. Πλην, όμως, δεν φαίνεται να χάνει τίποτα η περιοχή ούτε σε “δημοφιλία” ούτε σε “αντιαυταρχισμό”. Μερικοί έχουν πει πως αυτή η περιοχή είναι ένα αόρατο κόμμα με πολύ κακά χαρακτηριστικά... Ισως αυτό το “αόρατο” να πρέπει να ελεγχθεί ως ανακριβές... Τελικά, αν είναι κανείς μέλος (έστω και με διαφωνίες μέλος) ενός “αόρατου κόμματος” που τα λιντσαρίσματα μέχρι θανάτου τα έχει για πλάκα, είναι εύκολο να κάνει κριτική σε μέλη άλλου ορατού κόμματος επειδή ανοίγουν τσάντες: είναι “φλώροι”!  Αλλά, φευ, οι του παμε χρεώθηκαν το ανάποδο.

Ωραία! Τώρα έχουν σηκωθεί οι τρίχες διάφορων (“θα τους σκίσω”· “θα το σκίσω” - το Sarajevo...) αφού υπερασπιζόμαστε το παμε.... έτσι δεν είναι; Όχι, καθόλου έτσι δεν είναι· αλλά στον κόσμο του “άσπρου - μαύρου” άμα δεν ρίξεις κατά τα εννιά δέκατα εύκολα, ρουτινιάρικα καντήλια στους σταλινικούς, δεν κάνεις προκοπή στην αγορά των κλισέ και των στερεότυπων. Όμως αυτή η αγορά δεν μας ενδιαφέρει. Και καμία άλλη - ειδικά όμως ποτέ αυτή.
Ασφαλώς λοιπόν και το κ(ορ)κ(ον)ε προστατεύει και στηρίζει το κοινοβούλιο! Το προστατεύει όμως “από μέσα”- όχι απ’ έξω!!! Όπως ακριβώς κάνει ο συ.ριζ.α. Όπως ακριβώς κάνουν και όλοι εκείνοι οι “εξωκοινοβουλευτικοί” που έχουν διακηρύξει γραπτά εδώ και κάτι χρόνια την όρεξή τους να θρονιάσουν τους κώλους τους στα βουλευτικά βελούδα. Κάτι “τρίτος πόλος”, “τέταρτος πόλος”, και δεν συμμαζεύεται. Όπως κάνει εν τέλει ο καθένας που έχει βάλει το κοινοβούλιο στο “κέντρο των στόχων” του - λέμε επ’ αυτού δυο κουβέντες χωριστά.
Ασφαλώς και το κ(ορ)κ(ον)ε είναι ένα κόμμα με βαθιά νομιμόφρονα γραμμή στα ζητήματα του ταξικού ανταγωνισμού· κληρονομιά της αθεράπευτα τραυματικής εμπειρίας του εμφυλίου αλλά και των συμφερόντων της διοικητικής γραφειοκρατίας του. Αλλά δεν υπάρχουν επαναστάτες σήμερα, κι αυτό όχι επειδή το - λέμε - εμείς, αλλά επειδή το αποδεικνύουν τα γεγονότα. Και δεν συναντάει κανένας τον “επαναστατισμό” που δεν έχει όταν απ’ την μια συμμετέχει σταθερά και μόνιμα σε κάθε “μαζική συγκέντρωση” αποπροσανατολισμού και αφομοίωσης, και απ’ την άλλη μπαχαλονοστιμίζει αυτές τις τελετουργίες, υπό τα χειροκρότηματα κάθε “μη κκε” νομιμόφρονα μικροαστού· και υπάρχουν άπειροι τέτοιοι! 
Ασφαλώς και το κ(ορ)κ(ον)ε έχει εθνικιστική γραμμή - αλλά αυτό καθόλου δεν συνεπάγεται ότι υιοθετείται απ’ όλα τα μέλη του. Επιπλέον, την ίδια ακριβώς εθνικιστική γραμμή έχουν σχεδόν όλα τα μικρά και μικρομεσαία κκε. Κι ας μην πάμε πιο πέρα...
Ασφαλώς και το κ(ορ)κ(ον)ε έχει ένα έντονο παρελθόν συνεργασίας, λόγω ή και έργω, στη δημόσια τάξη. Η τελευταία φορά, στα λόγια, ήταν τον Δεκέμβρη του 2008 - και την πλήρωσε ακριβά, ακριβώς επειδή τα μέλη του δεν είναι “πρόβατα”. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό το κόμμα έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια την δυνατότητα (αν υποθέσουμε ότι η διοίκησή του έχει πάντα την θέληση) να ασκεί πρακτικά καθήκοντα “πολιτικής αστυνομίας” - περιορίζεται η διοίκησή του στην ιδεολογία, με όχι σίγουρα αποτελέσματα ακόμα και για τα μέλη του. Κι αυτό επειδή η κοινωνία αλλάζει, δεν είναι η ίδια μ’ εκείνη της δεκαετίας του ‘70 ή του ‘80· και επιπλέον η “κρίση” δημιουργεί απτές, υλικές ανάγκες που γεννάνε εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν είναι το σημερινό παμε η παλιά εσακ των ‘70s και των early 80s, για πάρα πολλούς και σοβαρούς λόγους. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει την διαφορά, το λιγότερο είναι που δεν καταλαβαίνει τι είναι το σημερινό κ(ορ)κ(ον)ε.... Το σοβαρότερο είναι ότι δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα απ’ την ιστορική κίνηση γενικά.
Ασφαλώς και το κ(ορ)κ(ον)ε προσπαθεί να εμφανιστεί ιστορικά απολιθωμένο, σαν “μαγεμένο δάσος”· γι’ αυτό άλλωστε καταφεύγει σ’ αυτές τις απίστευτες τελετές “αποκατάστασης” που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα στον καιροσκοπισμό και στη συμφεροντολογία τους απ’ τις αντίστοιχες “αγιοποιήσεις” της χριστιανικής γραφειοκρατίας των ορθόδοξων και των καθολικών. Όμως είναι αδύνατο να μείνει ανεπηρέαστο απ’ τους κοινωνικούς και τους ταξικούς μετασχηματισμούς. Μέσα στο έργο της θεωρητικής και πρακτικής κριτικής είναι πράγματι και το να μην επιτρέπει τη λήθη· όχι όμως και το να συντηρεί την ζωή των επιχειρημάτων του παρελθόντος ελλείψει καινούργιων! Αυτό το τελευταίο ένα όνομα μόνο αξίζει: φορμόλη.

Σουμάροντας ως εδώ. Με τα προβλήματα που έχει το κ(ορ)κ(ον)ε, την επίθεση εναντίον του παμε θα μπορούσε και να την έχει παραγγείλει! Είναι το τέλειο μέσο συσπείρωσης για καιρό: μας την πέφτει το παρακράτος. Δεν πρόκειται βέβαια για “υψηλή πολιτική”, πρόκειται απλά για το αλφάβητο οποιασδήποτε κομματικής (αδιάφορο μεγέθους κόμματος) διαχείρισης. Οπωσδήποτε μέλη της βάσης του παμε έχουν εμπειρίες απειλών ή και επιθέσεων από παρακρατικούς, τραμπούκους αφεντικών, κλπ. Αλλά η “κεντρική επίθεση” που δέχτηκαν στις 20η Οκτώβρη έχει άλλη χάρη. Και πολύ μεγαλύτερη πειστικότητα, απ’ την μια άκρη της βάσης του κόμματος ως την άλλη.
Οπότε; Το να εμφανίζεσαι πότε πότε σαν “στόχος σκοτεινών δυνάμεων” βολεύει. Και στο Σύνταγμα το παμε δέχτηκε σαν δώρο αυτές τις “σκοτεινές δυνάμεις”. Πάλι καλά, το ξαναλέμε, που δεν έκλεισε κανά σπίτι εξαιτίας τους. Και πάντα κακό που από άγνοια ή επιπολαιότητα βρίσκονται κάποιοι να παίξουν αυτόν τον b ρόλο σ’ αυτά τα b movies - τέτοιους καιρούς. [2]

Τελευταίο: αφού μετά από 2 σχεδόν χρόνια κρίσης η μόνη αντιπαράθεση που μπορεί να γίνει με το κ(ορ)κ(ον)ε είναι το ποιός - θα - κάτσει - στις - πρώτες - θέσεις του θεάματος της “λαϊκής οργής”, τότε να μας συμπαθάτε όσοι αριστεροί, πιο αριστεροί, υπεραριστεροί, σουπερυπεραριστεροί κλπ ζηλέψατε άμεσα ή έμμεσα την γωνία δύο βασιλικών λεωφόρων και την θέα στις διμοιρίες, αλλά η αλήθεια τσούζει: για τον Περισσό πρέπει να την έχετε μόνιμα κρατημένη αυτή τη θέση, είτε ξανάρθει είτε όχι.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Κάποτε, πριν κάτι χρόνια, σαν αυτόνομοι τοιχοκολήσαμε μια αφίσα που έλεγε ΔΕΝ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ. Το κάναμε επί τούτου, κοντράροντας προσκλήσεις (με αφίσες) σε μια τέτοια “διαταξική διαδήλωση”... Τα χρόνια πέρασαν, επιμένουμε, και θα επιμένουμε αποφασιστικά μέχρι το τέλος. Όποιο κι αν είναι.
[ επιστροφή ]

2 - Να το πούμε κι αλλιώς. Η “αυταπόδεικτη” κατηγορία ότι “το παμε πούλησε προστασία στη βουλή, γιατί αυτός είναι ο ρόλος του”, μπορεί να ισοφαριστεί απ’ την εξίσου “αυταπόδεικτη” κατηγορία, ότι “όλα τα υπόλοιπα μικρά και μικρομεσαία κκε πουλάνε αντισταλινική προστασία στη ‘λαϊκή οργή’, γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους”. Τίποτα απ’ αυτά, όμως, δεν είναι αυταπόδεικτο· ενώ εκείνο που ισχύει είναι το εξής: με την άθλια κατάσταση των οικονομικών ΟΛΩΝ των κομμάτων, ο αριθμός των θέσεών τους στην επόμενη βουλή δεν είναι μόνο θέμα πρεστίζ αλλά και όρος ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ επιβίωσης. Επειδή όλοι στον ίδιο βούρκο της “λαϊκής οργής” θα ψαρέψουν τους όρους της (οικονομικής) επιβίωσής τους στις επόμενες εκλογές, και επειδή πέρα και μακριά απ’ τα παχιά λόγια περί “ενότητας” το ψάρι που πιάνει ο ένας το χάνει ο άλλος, γι’ αυτό λοιπόν έχουν πολλά, πάρα πολλά να χωρίσουν!
[ επιστροφή ]